بررسی اثرات باکتریهای حل کننده فسفات به عنوان کودهای بیولوژیک و فسفر معدنی بر رشد و عملکرد سویا (glycine max merrill) رقم تلار در شمال ایران

برای بررسی اثرات فسفر معدنی و باکتریهای حل کننده فسفات بر رشد و عملکرد رقم تلار سویا مطالعه ای به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی در 4 تکرار (glycine max merrill) در تابستان سال 1391 در منطقه دشت ناز ساری به اجرا گذاشته شد. در این آزمایش سه سطح مصرف فسفر 0، 50  و 100 کیلوگرم در هکتار) به عنوان عامل اصلی و چهار سطح تلقیح بذر سویا با باکتریهای حل کننده فسفات ، شامل (شاهد یا بدون مصرف باکتری، تلقیح با باکتری،pseudomonas fluorescens، تلقیح با باکتری p‏seudomonas putida و تلقیح با هر دو سویه باکتریها) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج  این آزمایش  حاکی از آن بود که با مصرف 50 کیلوگرم در هکتار فسفر حداکثر عملکرد دانه 195/6 گرم در متر مربع به دست آمد. و با مصرف 100 کیلوگرم در هکتار فسفر شیب افزایش عملکرد دانه کاهش یافته و به 185/4 گرم در متر مربع رسید. اثرات اصلی تلقیح باکتری نیز نشان داد که بیشترین میزان عملکرد دانه ( 208 گرم در مترمربع) در تیمار مصرف توام هر دو سویه باکتری پزودوموناس فلورسنت و پوتیدا به دست آمد. مقایسه اثرات متقابل فسفر و باکتری نشان داد که در تیمار مصرف فسفر 100 و مصرف توام هر دو سویه باکتریها عملکرد دانه به حداکثر میزان یعنی 251 گرم در مترمربع رسید. در صورتی که تحت اثرات متقابل مصرف فسفر 50 کیلوگرم  در هکتار و مصرف توام هر دو سویه ی باکتریها عملکرد دانه معادل 249/4 بدست آمد که تفاوت معنی داری با تیمار مصرف فسفر 100 و مصرف توام هر دو سویه باکتریها نداشت. این نتایج نشان داد که در حضور هر دو سویه باکتریهای حل کننده فسفات، کاهش مصرف فسفر معدنی از 100 به 50 کیلوگرم در هکتار منجر به کاهش معنی داری در عملکرد دانه نشد.